Karmaşa...

Bir umutsuzluktur gider, bir mutlu olur bir üzgün. Hayat çoğu zaman sadece böyle. Özellikle gençken insan daha bir kırılgam, daha bir duygusal oluyor. Peki neden? Neredeyse her gün yaşadığım her olay üzerine kendime bu soruyu sormaya başladım, peki neden? Hayatın içindesin ama aynı zamanda sanki çokda dışında. Bir an olayların içindesin, bir an olanların dışında. Etrafımda olan gelişmelere öyle kafayı takıyorumki, sinirlerim gereğinden çok yıpranıyor, kendi kendime kahroluyorum. Sonu ne olacak nereye çıkacak onu da bilmiyorum, bir şekilde günlerim akıp geçiyor ve yaklaşık 6 aydır boşlukta yüzüyor ve hiçbir yere gidemiyor gibiyim. Tam diyorum bir noktasından yakaladım, olmuyor vazgeçiyorum ya da kararsızlaşıyorum. Hayatım hep böyle geçiyor hepte geçecek gibi, bu karmaşa bir son bulmalı artık ya öyle ya böyle bir şekilde son bulmalı.....